Laatste foto | ‘De sirenes die we hoorden, bleken voor mijn man te zijn’
Na een heiwandeling met zijn gezin, gaat Jeroen (37) nog even een rondje op zijn motor rijden. Diezelfde middag loopt zijn vrouw Chantal (28) met hun dochters nietsvermoedend door het bos, als ze sirenes hoort. Een paar uur later staat de politie voor de deur.
Chantal: “Jeroen is de liefde van mijn leven. We leerden elkaar kennen tijdens mijn stage, en raakten aan de praat tijdens een borrel op het werk. We werden verliefd, trouwden en kregen onze twee meiden. Jeroen was zorgzaam en attent. Hij was een lieve en humorvolle man en vader. Zo’n vader die zich verkleedt in een prinsessenjurk voor zijn dochters. Hij hield van lekker eten en gezelligheid en had veel vrienden en vriendinnen. We genoten intens van ons leven en waren bijna tien jaar samen.
Een wandeling op de hei
Op 28 maart 2020 wandelden we op de hei met vrienden en onze kleine meisjes van toen één en drie jaar. Ik maakte een foto van onze oudste dochter Sanne met papa, waarop ze hand in hand over de hei liepen. Sanne vond het super stoer om net als papa een zonnebril op te hebben. Na de wandeling aten we thuis ragout, het lievelingseten van Jeroen. Hij ging nog even een rondje op de motor rijden, dus we gaven hem een dikke kus en zwaaiden hem uit. Niet wetend dat dit de allerlaatste keer was dat we hem zagen.
Sirenes
Ik liep diezelfde middag met de meiden en de hond in het bos en hoorde ambulance- en politiesirenes. Nietsvermoedend gingen we naar huis. Ik appte Jeroen tijdens het koken nog of hij zo naar huis kwam voor het eten.
Toen ik bijna klaar was met koken, belde de politie aan. Zij stonden daar met Jeroens portemonnee, en vertelden meteen dat hij was overleden. Een automobilist was over een doorgetrokken streep afgeslagen en heeft daarbij Jeroen omvergereden. De sirenes die we hadden gehoord bleken dus voor hem te zijn. Ik was in shock: ik zei niets en huilde ook niet. Ik schoot op slot alsof het niet waar was. Het kon niet waar zijn.
'Ik heb al die tijd het gevoel gehad dat hij zo door de voordeur kon stappen'
Daar stond ik dan: alleen met onze twee kleine meisjes. Binnen een half uur stond de woonkamer vol met familie en vrienden. Van de week die daarop volgde, weet ik niet zoveel meer. Dat is één groot zwart gat. Het besef dat Jeroen er echt niet meer is, kwam pas maanden na de begrafenis. Ik heb al die tijd het gevoel gehad dat hij zo door de voordeur kon stappen.
Waardevolle herinneringen
Onze oudste dochter sliep na Jeroens overlijden slecht en ze had last van verlatingsangst. Want, komt iemand nog wel terug als diegene weggaat? Nu slaapt ze gelukkig weer door. Soms zou ik willen dat ik alles weg kon nemen bij de kinderen, zodat ze niets meer weten van wat er gebeurd is en er geen last van hebben. Maar tegelijkertijd is mijn grootste angst dat ze papa vergeten.
'Ik vind het belangrijk dat de kinderen goed leren omgaan met de dood van hun vader'
Daarom praten we dagelijks over Jeroen en alles wat hij leuk en lekker vond. In huis hangen foto’s van hem. Ik heb houten kistjes gemaakt voor de kinderen, met daarin brieven over Jeroen van familie en vrienden, fotoboeken en allerlei andere waardevolle spullen van papa. In de woonkamer staat ook een kistje met zijn bril, zijn gel en geplastificeerde foto’s waar de meiden mee rond kunnen lopen. Ik vind het belangrijk dat zij goed leren omgaan met de dood van hun vader. Mijn gezinsrouwtherapeut zegt dat ik mijn verdriet mag laten zien waar de kinderen bij zijn, zodat ze leren dat dat normaal is. De kinderen gaan ook gewoon mee naar de begraafplaats en spelen daar dan. Voor hen is dit helaas nu een bekende en vertrouwde plek.
Gemis
Ik mis Jeroen nog elke dag, maar de simpele dingen mis ik het meest. ’s Avonds samen eten, een bakje koffie in de ochtend, weekendjes weg… Ik mis óns. Het valt me zwaar. Jeroen maakte mij compleet en zo gelukkig. Dat gegeven geeft me de kracht om toch door te gaan. Ik moet ook wel, voor onze kinderen. Zij verdienen een fijne moeder. Jeroen zou ook willen dat we iets moois van het leven maken. En ik koester onze liefdevolle herinneringen in mijn hart.
Laatste foto
In deze rubriek vertellen mensen over de laatste foto die ze hebben van degene die ze missen. Heb jij ook een bijzondere laatste foto of herinnering en wil je daar iets over delen? Mail dan naar ikmisje@eo.nl o.v.v. ‘Laatste foto’
Lees ook over:
Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden
Lees ook over:
Rouw op vakantie: ‘Door het geluid van de rits kwamen herinneringen naar boven’
Geschreven door
Hedi
