Blog Esther | ‘Nu ben ik degene die hoop en vertrouwen geeft’

Ik zit aan tafel met voor mij een leeg notitieblok. Met mijn pen tik ik tegen de tafel terwijl ik naar buiten staar. Over een paar dagen staat de deadline voor het inleveren van mijn blog in de agenda. In mijn hoofd komen verschillende onderwerpen voorbij, maar er is niet eentje die past bij Ik mis je.

Vragen

Ik stel mezelf verschillende vragen: Hoe gaat het met mij? Ja, wel goed, geloof ik…. Waar ben ik in de afgelopen week tegenaan gelopen? Euh…. Geen bijzondere dingen. Ik had wat weinig tijd, maar daar kan ik geen blog mee vullen. Waren er nog bijzondere dagen? Nee, geen bijzondere gebeurtenissen..

Weer tik ik met mijn pen tegen de tafel..

Dan gooi ik mijn notitieblok aan de kant en spring op mijn fiets. Even een rondje mountainbiken. Vaak komen de ideeën dan vanzelf wel.

‘Misschien ben ik wel een fase verder, waardoor schrijven over dit onderwerp steeds moeilijk wordt’

Na een heerlijke rit hang ik mijn fiets in het rek bij mijn favoriete fietscafé en duik ik op de bank. Tijd voor koffie!

In gesprek

Het is een komen en gaan van fietsers. Inmiddels ken ik best een aantal van hen. Ik raak in gesprek met iemand waar ik een tijdje mee heb gefietst. Ze geeft mountainbikeles en zit met een paar stoere bikegirls aan tafel. Ze vraagt me of ik nog schrijf. Ik vertel haar over mijn worsteling. Geen inspiratie.

Ik zeg haar dat ik misschien wel een fase verder ben waardoor het schrijven over dit onderwerp steeds moeilijker wordt. Naast haar zit een vrouw wiens man ook al een aantal jaren is overleden, en ze herkent mijn gevoel. We praten wat en al snel gaat het gesprek weer over onze gezamenlijke passie: fietsen.

‘Nu ben ik degene die hoop geeft en dat voelt goed’

Nadat ik onder de douche vandaan kom en weer aan tafel ga zitten, verschijnt er een berichtje in mijn scherm via Instagram: ‘Hi, je kent mij niet, maar ik wil je toch even een berichtje sturen om je te laten weten dat ik zoveel heb aan jouw blogs op Ik mis je. Ze geven me herkenning en daardoor voel ik mij minder alleen’.

Beloofde land

Ik herken wat ze schrijft. Ik had dat ook toen Dennis nog geen twee jaar was overleden. Ik las en luisterde graag naar verhalen van vrouwen die al verder waren. Dat was mijn beloofde land. Het gaf mij hoop. Nu ben ik degene die hoop en vertrouwen geeft en dat voelt goed.

Mijn twijfel verdwijnt ineens als sneeuw voor de zon. Hier doe ik het voor. Als ik ook maar één persoon die hoop en dat vertrouwen kan geven, dan doe ik dat.

Nog geen tien minuten later staat mijn notitieblok weer vol met aantekeningen voor blogs over het beloofd land.