Dagboek Catharina #30 | ‘Er is helemaal niets wat me kan motiveren nu’
Catharina voelt zich moedeloos. Sinds het overlijden van haar broer Kees heeft ze minder plezier in haar werk, en kan ze zich niet goed concentreren. Gestrest gaat ze op zoek naar een oplossing.
Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.
Sept 2020 - De zomer verstrijkt en ik voel hoe alles me door de vingers glipt. Het lukt me niet meer het dagelijks leven bij te houden, zelfs niet als ik vrij heb. Om me heen stapelen de bergen zich op, die ik zo krampachtig heb proberen te voorkomen. Bergen rommel, bergen wasgoed, bergen dingen die geregeld moeten worden, bergen werk.
Ik zie overal tegenop en hou het niet meer bij. Ik voel me verslagen en kan me nergens toe zetten. Des te meer vergt het van me om toch de hoognodige dingen te doen. Waar doe ik het allemaal nog voor? Het geeft me geen voldoening of plezier. Lusteloos voel ik me veroordeeld tot het leven, tegen mijn zin.
'Ik moet wel door, maar hoe?'
Was ik er zelf maar niet meer geweest in plaats van Kees. Hij had er nog moeten zijn, hij had nog zoveel plannen. Hij moest zijn kinderen nog zien opgroeien. Het had andersom moeten zijn. Ik kan het leven wel missen, het is mij te toch zwaar. En het leven kan mij vast ook wel missen.
Moet ik zo echt nog door tot ik tachtig of negentig jaar ben? Ik vind het niet te doen. Maar ik moet wel. Voor mijn geliefden om me heen: ze kunnen niet nog iemand missen. En ik moet zorgen voor mijn hond; die heeft me nodig en zou het niet begrijpen als ik er ineens niet meer was. Ik moet wel door, maar hoe?
Toekomstperspectief
Paniekerig zoek ik naar toekomstperspectief. Mijn werk lijkt het niet te bieden. Door de pandemie loopt het bedrijf niet goed en gaat het financieel maar net. Het maakt me onzeker dat de mailbox leeg blijft. Ook in mijn werk zelf word ik steeds onzekerder. Ik kan het allemaal niet zo goed meer, kan niet helder denken, niet goed presteren en het ontbreekt me aan ideeën en inspiratie.
Wil ik dit werk nog wel? Ik vind er niets meer aan. Alle motivatie ben ik kwijt. En dan krijg ik ook nog de mededeling dat ik op zoek moet naar een andere werkruimte. Het hoeft niet direct, maar ik voel me opgejaagd. Ik heb het gevoel dat ik iets moet ondernemen, een oplossing moet vinden, terwijl ik weet dat ik de situatie nu niet het hoofd kan bieden.
'Ik kan het niet: iets nieuws beginnen'
Ik zoek gestrest naar kantoorunits, vacatures in allerlei vakgebieden en bekijk opleidingen. Ik zoek iets wat me trekt, iets wat me haalbaar lijkt, iets wat me zin geeft, maar zie overal obstakels. Ik kan het niet: iets nieuws beginnen. Niet nu ik mijn handen zo vol heb aan het verlies en ook mezelf kwijt lijk te zijn. Ik kan geen beslissing nemen over welke weg ik moet inslaan. Ik voel me verdwaald.
Na weken gepieker meld ik me af voor alle vacature-alerts en stop ik met zoeken naar een werkruimte. Laat maar. Ik heb tijd nodig. Ik weet diep vanbinnen wel dat er helemaal niets is wat me kan motiveren nu. Ik moet het op z’n beloop laten, hoe eng dat ook is. Ik kan niet anders. Ik blijf zolang het kan maar waar ik ben.
Lees ook over:
Quincy (27) verliest zijn moeder: ‘Huilen deed ik wel, maar altijd stiekem’
Lees ook over:
Dagboek Catharina #31 | ‘Ik kijk naar mijn hond en voel me heel even gerustgesteld’
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
