Dagboek Catharina #1 | ‘Even praten over het ongeluk, en dan weer door met werken’

Geen zin

December 2019 - Ik voel me verslagen. Die ene seconde zette alles op zijn kop. Ik probeer te schrijven, maar het voelt alsof geen woord recht doet aan wat er is gebeurd, of recht doet aan wat ik voel. Feitelijk kan ik er goed over vertellen. Die behoefte had ik ook gelijk al. Te vertellen wat er is gebeurd, maar de woorden zijn zo schraal. Het was allemaal zoveel heftiger dan ik kan zeggen. Het was alsof mijn hart op slot ging, alsof mijn ziel voortaan zou zwijgen. Het was zo rumoerig en tegelijk zo stil. Het lijkt alsof woorden geen zin meer hebben. En ik heb ook geen zin meer. 

Toch gaat alles door. Er moeten dingen worden geregeld, wasjes gedraaid en eten gekookt. Totaal zinloos voelt het enerzijds, maar anderzijds zelfs fijn om weer iets normaals te doen. Iets dat blijkbaar bij het leven hoort en niet bij de dood. Het is het leven zelf dat tot je roept; doorgaan, doorgaan! Maar het voelt niet als leven.

Overlevingsstand

Na twee weken het werk oppakken is snel, maar langer wachten zou het alleen maar moeilijker maken. Althans dat denk ik. Dat als ik de tijd neem het te verwerken, zoals iedereen zegt dat ik moet doen, dat ik jaren uit de running ben. En dat kan niet als zzp’er. Blijf ik nog een maand of twee thuis, ben ik misschien wel ingestort en kan ik de stap naar het werk niet meer zetten.

Het voelt bizar dat het me niet raakt

Ik maak gebruik van de overlevingsstand waar ik in zit en ga aan de slag. Geen idee waarom, maar ik dacht dat het wel mee zou vallen; iedereen zou begripvol zijn en me vast niet te veel willen belasten. Maar ik moet me door de eerste dagen heen worstelen. Het gaat stroef, alsof er zand tussen m’n tandwielen zit. En ook in het uurwerk van de klok; de wijzer gaat zo traag vooruit...

Heen en weer

Natuurlijk is iedereen vriendelijk en vragen ze hoe het gaat. Dan doe ik mijn verhaal, het word haast routine. ‘Wat en nachtmerrie’, zeggen ze, en ik zeg dat het niet te bevatten is en dat ik het nog niet kan geloven. Dat we proberen de draad weer op te pakken, maar uiteraard tegen de kerstdagen die vlak voor ons liggen op zien, want dan waren we altijd samen. Het voelt bizar dat het me niet raakt, terwijl ik het uitspreek. Bij anderen zie ik tranen in hun ogen. Waarom ben ik ineens zo’n ijskonijn? “Wat ben je sterk”, zeggen ze dan. Maar dat ben ik niet. Misschien alleen bevroren.

Steeds weer een gesprek en dan weer aan het werk

Als ik eenmaal thuis ben, duizelt het me. Onrustig voel ik me heen en weer geslingerd. Zoals dat de hele dag ging. Even praten over het ongeluk, en dan weer aan de slag. Steeds weer een gesprek en dan weer aan het werk. Steeds weer dat conflict tussen de wereld die doordraait en de wereld die stilstaat. Het is niet te doen. Ik voel me leeg, maar ik ga door.

Catharina verliest op haar 35e haar broer en soulmate Kees door een ernstig auto-ongeluk. Vlak na zijn overlijden in 2019 begint Catharina te schrijven, en dit schrijven deelt ze nu met jou. 18 maart verschijnt het volgende fragment uit het dagboek van Catharina.

Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden

Lees ook over:

Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden

Dagboek Catharina #2 | ‘Ik word wakker, en het blijkt alsnog een nachtmerrie’

Lees ook over:

Dagboek Catharina #2 | ‘Ik word wakker, en het blijkt alsnog een nachtmerrie’