Blog Michel – ‘Dit wordt niet opgelost, dit gemis zal blijven’

Het gevoel van rouwen kende ik nog niet voordat mijn dochtertje overleed. Sinds die dag weet ik precies hoe het voelt. Wat ik niet had verwacht, is dat ik het nu ook bij heel andere gebeurtenissen herken dan bij overlijden. Je kunt ook rouwen om iemand die nog steeds in leven is. Een vriend herkende het gevoel uit de tijd dat zijn lange relatie stuk was gelopen. Het is ook de pijn die je kan voelen als twee mensen die ooit onvoorwaardelijk voor elkaar kozen, scheidden.

Gemis van mijn dochter

Mijn eigen verdriet en rouw gaat over het gemis van mijn vrouw tijdens de zwangerschap en het overlijden van mijn dochter. Niet al mijn pijn heb ik even goed kunnen verwerken. Juist het overlijden van Evy heb ik wel een plek kunnen geven. Ik heb de tijd gehad mij er op voor te bereiden en de tijd genomen om het verlies een plek en een eigen vorm te geven.

‘Elk jaar rond Evy’s geboorte – en sterfdag picknicken we op de begraafplaats’

Ze ligt op een prachtige natuurbegraafplaats in een kist die we als gezin hebben ontworpen, gebouwd en geschilderd. Naast haar ligt een knuffelbeer waarvan mijn zoon net zo’n exemplaar in zijn bed heeft liggen. Elke jaar rond haar geboorte- en overlijdensdatum gaan we naar de begraafplaats en picknicken er als gezin.

Vrede

Omdat ik het overlijden een plek heb kunnen geven, letterlijk buiten, maar ook in mijn hoofd, heb ik er een soort van vrede mee. Liever had ik het geen plek hoeven geven en genoten van mijn dochter. Maar er is niet iets blijven liggen wat ik niet heb kunnen verwerken. Gegeven de omstandigheden is het goed zoals het nu is en kan ik er mee leven.

Misselijk

Rondom de zwangerschap zit ik met veel meer onverwerkte gevoelens. Het was een opeenstapeling van gebeurtenissen waar ik geen invloed op had en die niet gingen zoals ik wilde. Ik moest toekijken hoe mijn geliefde continu misselijk was, geopereerd werd, angstaanvallen kreeg, onderzoek na onderzoek moest doorstaan.

‘Ik stortte in: alles gegeven, niets gekregen’

We mistten maandenlang het opgroeien van onze zoon. Alles voor het goede doel, een kind. Omdat we wisten dat de kans op een moeizame zwangerschap groot zou zijn, hadden we ons goed voorbereid. Op de praktische kant wel te verstaan. De emotionele kant hadden we onderschat. Na de geboorte, en dus het overlijden van Evy, voelde mijn vrouw zich als herboren. Ik stortte in elkaar: alles gegeven, niets gekregen.

Te erg om waar te zijn

Nog voordat we wisten dat Evy ernstig ziek was, hoorden we een verhaal over een vrouw die ook extreme zwangerschapsmisselijkheid had en bij wie het kindje bij de geboorte overleden was. Dat klonk te erg om waar te zijn. Nog steeds voelt het soms alsof ik niet helemaal besef wat er is gebeurd. Als je me vraagt of ik nog een kind wil is het antwoord: ‘ja!’, maar een zwangerschap zie ik nog niet zitten.

Het verschil in mijn rouw is dat de gevoelens en gedachten over de zwangerschap met hulp weer opgelost kunnen worden. Maar mijn dochter komt niet meer terug. Dat wordt niet opgelost, dat gemis zal blijven.