Blog Charlotte | ‘Koos doorstond dit helse avontuur met verve’
Charlotte en Koos vonden elkaar in het ontdekken van het onbekende. Ook toen Koos ziek werd. “Ons naarste avontuur en ook ons laatste grote avontuur samen was Koos zijn ziek-zijn en overlijden.”
Een van de dingen waar Koos en ik elkaar in vonden was het onbekende ontdekken. We hebben samen eens een cursus gedaan waarbij één karakteriserend woord bij ons beiden eruit sprong: avontuur. Het leuke was dat ik mij dat nooit zo gerealiseerd had. Maar door dit inzicht vielen dingen op hun plek. Als je weet waar je de ander in kunt vinden, kun je die momenten opzoeken of creëren. Hoe fijn is het als je zo kan genieten met elkaar.
Ik ben dankbaar dat Koos en ik elkaar bleven vinden
Avontuur betekent dat iemand iets ongewoons, onverwachts of risicovols tegenkomt. Koos en ik hebben tijdens ons leven samen allerlei ongewone, onverwachte en risicovolle momenten en periodes gekend. Mooie momenten maar ook nare avonturen. Ons naarste avontuur en ook ons laatste grote avontuur samen was Koos zijn ziek-zijn en overlijden. Een avontuur van meer dan drie jaar. En hoewel het periodes verschrikkelijk was en ik niet kon bedenken hoe ik er ooit doorheen zou moeten kunnen gaan, ben ik ook dankbaar. Dat we in het onverwachte, ongewone en risicovolle wisten wat we aan elkaar hadden. Dat ging niet altijd vanzelf en ook nog wel eens mis. Maar ik ben dankbaar dat Koos en ik elkaar bleven vinden.
Citytrip
Ik herinner me ons laatste weekendje weg samen. Het was januari 2019 en Koos voelde zich dagelijks beroerd. Hij was nog mobiel, maar ging weinig de deur uit. De rekening van lange uren ellendig in zijn bed belanden wilde hij liever zo min mogelijk betalen. Ineens had hij een grote verrassing voor mij: we gingen op citytrip naar Wenen! Koos had oppas voor de jongens geregeld, tickets geboekt en een hotel. Ik was door het dolle heen. Werkelijk. Ik was zo blij dat wij samen op pad gingen. Naar een voor ons onbekende stad. De citytrip was veel te heftig voor Koos. Koos wist dat wel. Maar hij liet mij geen keus, wij gingen op avontuur. We vlogen naar Wenen, gingen uit eten, maakten in de ochtend een mooie en gezellige wandeling door de stad. Dat kostte Koos veel. Hij belandde na de ochtend in het grote witte bed op de hotelkamer. Met een emmer naast het bed.
Kon Koos wel terugreizen?
‘s Avonds liep ik door de Weense straten op zoek naar een afhaalkiosk om wat eten te halen. ‘s Ochtends pakte ik de metro in een poging de stad te bekijken, terwijl Koos sliep. Ik belde het thuisfront omdat ik mij zorgen maakte. Moesten we blijven? Kon Koos wel terugreizen? Koos was vastberaden iets te maken van deze dagen samen. In de loop van de middag raapte hij zichzelf weer bijeen. “Char, wij gaan naar Schloss Schonbrünn,” zei hij. En daar gingen we. We zagen het grootse slot, en het moois op de weg ernaartoe. We gingen snel weer terug. Waar het even kon pakten we deze dagen verdere momenten om te genieten. Kostbaar en pijnlijk tegelijkertijd.
Zes stralende oogjes
De maanden die volgden waren moeilijk. Koos bleef beroerd, was aan huis en later aan bed gekluisterd. Wat heeft hij dit vaak helse avontuur met verve doorstaan. Elk moment waar hij gezelligheid kon hebben, een leuk gesprek, een grap: dat pakte hij. Ik herinner mij ons laatste moment als gezin aan tafel. Koos at niet meer met ons mee. Maar tegen het einde van de maaltijd kwam hij er toch nog even bij zitten. Samen met de jongens at hij een ijsje. Vertelde hij wat hij de jongens later als werk wel zou zien doen. Ik heb er video-opnames van gemaakt met mijn telefoon. Zes stralende oogjes op hun vader gericht, met chocolade op hun wangen.
Nu, drie jaar later, zijn de ervaringen van toen inspiratie voor nu. Aan avonturen geen gebrek. Mooie en moeilijke. We gaan ze aan. Geïnspireerd door Koos, met verve.
Lees ook over:
Blog Charlotte | ‘Wie ben ik zonder Koos?’
Lees ook over:
Blog Charlotte | Koos wilde karten, voor de eerste en laatste keer
Geschreven door
Charlotte Jonker
