Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Moniek | Rouwen doe ik mijn leven lang

13 augustus 2020 · Leestijd 3 min

Ze zeggen dat verdriet slijt, maar zelfs 27 jaar na het verlies van haar broertje Wouter kan het Moniek nog overvallen. ‘Ik laat het er zijn. Het is goed. Dat ik nog altijd om hem rouw zegt me ook dat ik nog altijd van hem hou.’

Onverwachts overrompeld

Soms kan het me ineens overvallen. Als ik een gezinsfoto van een inmiddels volwassen oud-klasgenootje van hem tegenkom op social media. Wanneer ik hoor dat iemand in hetzelfde jaar geboren is als hij. Als een kind van vrienden acht jaar wordt, de leeftijd waarop Wouter overleed. En de opluchting die ik voel wanneer datzelfde kind negen jaar wordt; gelukkig, zij wel! Wanneer ik in het nieuws het bericht hoor dat een kind om het leven is gekomen bij een ongeluk. Of zomaar… wanneer ik langs zijn foto loop.

Honderden keren gaat het goed, maar net die ene keer raakt het me weer. Dan mis ik hem, zou ik hem zo graag nog één keer vasthouden, willen knuffelen, met hem willen lachen of ruzie maken desnoods…

‘Het is anders dan 27 jaar geleden’

Ze zeggen dat verdriet slijt, dat het over gaat. Maar het is bijna 27 jaar geleden dat Wouter overleed en nog altijd kan het verdriet om hem me totaal onverwachts overrompelen. Het is anders dan 27 jaar geleden, minder rauw, maar het vindt nog altijd zijn weg naar mijn hart. Ik laat het er zijn. Het is goed. Dat ik nog altijd om hem rouw zegt me ook dat ik nog altijd van hem hou.

Verdriet slijt niet

Rouwen doen we vaak ons leven lang. In de gesprekken die ik voer met rouwende mensen zie ik dat het simpelweg niet altijd waar is dat je een groot verlies in je leven ‘een plekje kunt geven’ en dat je dan niet meer rouwt. Er blijven zich situaties voordoen waarin we iemand plotseling weer heel erg kunnen missen. Op bijzondere dagen als kerst, bruiloften of familiereünies blijft er altijd een stoel leeg. Maar ook ogenschijnlijk kleine dingen kunnen ons plotseling stilzetten bij ons verlies. Zo kan onverwacht het favoriete liedje van je overleden moeder op de radio komen. Of je ziet een gezin waarvan de volwassen kinderen samen de zorg voor hun ouders dragen, maar door het verlies van je broer of zus sta jij nu alleen voor die taak. Of wanneer je een kind ziet die de leeftijd heeft van jouw kind… als het nog geleefd had.

‘Zelf vind ik het mooi dat het verdriet om Wouter zo af en toe de kop op blijft steken’

Deze dingen kunnen pijn doen. En dat is heel normaal! De pijn die ik voel, betekent voor mij dat Wouter nog altijd heel veel voor mij betekent. Het verdriet slijt niet. Maar het wordt naarmate de tijd verstrijkt wel anders. De intensiteit neemt af, het neemt minder ruimte in beslag in mijn hoofd en ik leer ermee leven.

Zelf vind ik het mooi dat het verdriet om Wouter zo af en toe de kop op blijft steken. Het betekent dat hij nog altijd een rol speelt in mijn leven. Dat hij nog altijd gemist wordt en dat hij dus nog altijd belangrijk voor me is. Zelfs 27 jaar na zijn overlijden. Zijn naam wordt nog steeds genoemd, om zijn boevenstreken wordt nog steeds gelachen en om zijn gemis wordt nog steeds gehuild. En juist dat houdt hem op een bepaalde manier levend.

Geschreven door

Moniek Venhuizen

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--