Dagboek Catharina #7 | Rusteloze nachten
Na een periode van redelijke slaap heeft Catharina last van onrustige dromen. Over haar broer Kees, haar schoonzus en narcissen.
Februari 2020 - De dromen zijn weer terug. Na een korte periode van redelijk goede slaap, is het gedaan met de rust. Geen nachtmerries, maar ook bepaald geen fijne dromen. Heel wat ochtenden word ik verdrietig wakker, voel ik me onrustig, emotioneel en raak ik het gevoel maar moeilijk kwijt gedurende de dag. En als ik dan eindelijk weer wat rust en stabiliteit vind tegen de avond, komt de volgende nacht.
Ga ik slapen dan denk ik
Wanneer wordt het dag?
Als ik opsta dan denk ik
Wordt het ooit avond?
Dan wordt het avond, nacht
En eindeloos duurt het
(‘En eindeloos duurt het’ - Trijntje Oosterhuis)
Midden in de nacht krijg ik plots een sms-je. ‘xxx Kees’ zie ik vluchtig op mijn oplichtende scherm. Huh? Ik ben verbaasd, maar acht het helemaal niet onmogelijk. Blij verrast wil ik mijn telefoon pakken om nog eens te kijken, maar dat is het moment dat ik verward wakker word.
Hij zal die berichten nooit lezen
Ik kijk rond. Ik lig in bed. M’n telefoon heb ik niet in mijn hand, maar ligt op het nachtkastje naast me met een donker scherm. Er is niets. Ik hoef niet eens meer te checken. Ik weet dat ik geen berichtje heb. Maar even voel ik toch de neiging een berichtje te sturen naar zijn telefoon. Dan bedenk ik hoe die telefoon ergens ligt. Waarschijnlijk uitgeschakeld. Nog wel berichten ontvangt misschien. Maar hij zal die nooit lezen.
Tegen de ochtend bevind ik me op een begraafplaats. We staan te wachten. Ik weet niet waarop. Er staat een auto met een kist erin. Ik weet dat hij erin ligt. Het is donker, zo donker als het ’s nachts is. Het is toch al ochtend? Waarom wordt het niet licht?
Mijn schoonzus heeft een bril op. Ze loopt heen en weer en schopt tegen de bloemetjes. Narcissen, die net zijn opgekomen en vrolijk willen bloeien. Ze schopt ertegen. Dat zou ze nooit doen. Ik loop naar haar toe en wil haar een knuffel geven. Ze schudt zich los en kijkt me aan alsof ze wil zeggen: ‘laat me met rust’. Ik voel me machteloos.
Dan word ik wakker. Het wordt licht buiten. En de narcissen bloeien.
Lees ook over:
Dagboek Catharina #8 | ‘Daar moeten de traumahelikopters zijn geland’
Lees ook over:
Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
