Blog Petra | 'Voor Laura geen trouwjurk of ja-woord'

18 januari 2023 · Leestijd 3 min

· ·

Petra ontmoet haar vriendin Moniek, die vol enthousiasme vertelt over haar dochters recente bruiloft. Petra wil met haar vriendin meeleven, maar het besef dat Laura nooit zal trouwen, raakt haar heel hard. Hoe moet Petra dit aanpakken?

Ik heb afgesproken met een vriendin. In de afgelopen maand is haar dochter getrouwd en ze is nog vol van de gebeurtenissen rond de bruiloft. Ik snap het, want wat is er nou mooier dan je dochter zien stralen en daar deelgenoot van zijn?

Steek in mijn hart

Maar iedere keer als ze er over praat, voel ik een steek in mijn hart. Bij elke mooie mijlpaal waarover mijn vriendin vertelt, kom ik in een spagaat: ik wil graag met haar meeleven, maar kan haar verhalen niet aanhoren zonder dat het me pijn doet. De hoogtepunten waarover ze vertelt, zijn voor mij confrontaties met het verlies van Laura en het verlies van haar toekomst. Voor Laura geen trouwjurk, geen ja-woord, of inzegening in de kerk.

“Moet je kijken,” zegt mijn vriendin, “Ik heb foto's van de bruiloft.” Ze pakt haar telefoon en begint te scrollen. Dit kan ik niet!

Ik probeer koortsachtig te bedenken wat ik hier mee aan moet. Ik word warm en een beetje paniekerig. Mijn vriendin heeft niets door. Ze legt de telefoon tussen ons in om samen te kijken.

Lastig

“Moniek!” Hoor ik mezelf zeggen. “Moniek, ik vind dit echt heel lastig!” Ik kijk haar aan, wanhopig. En zij mij, verschrikt. Ze slaat een hand voor haar mond. “Oh, wat erg!” reageert ze. Binnen één ogenblik beseft ze dat het voor mij moeilijk is om al die mooie, blije plaatjes te zien. “Ik heb me nooit gerealiseerd hoe dit voor je is,” zegt ze. Ze klapt haar telefoon dicht en stopt hem in haar tas.

'Het leven van anderen gaat door, maar voor Laura niet'

“Het is nooit bij me opgekomen dat mijn verhalen je pijn doen. En ik besef ineens dat deze confrontaties er heel vaak voor je zullen zijn,” vertelt Moniek me. Ik bevestig wat ze zegt. Elke dag zijn er meerdere momenten waarop ik geconfronteerd word met het gemis en het verlies. In het dagelijkse leven en op sociale media. Het leven van anderen gaat door, er komen dromen uit. Maar niet voor Laura, en daardoor niet voor mij. Elke dag maakt me dat verdrietig, en elke keer moet ik ermee dealen.

Verbinding

“Kom eens hier,” zegt mijn vriendin. Ze spreidt haar armen en ze geeft me een knuffel. Ik ben opgelucht om haar reactie en voel me gezien en begrepen. Ik voel verbinding met haar en oprecht medeleven. En dat maakt dat ik mezelf weer kan openstellen.

Naast elkaar

“Pak je telefoon,” zeg ik, “en laat zien die foto.” Ze stribbelt tegen, maar ik houd aan: "Ik wil graag foto’s zien. Niet allemaal, maar een paar is prima. Ik wil met je meeleven."

We bekijken samen de prachtige plaatjes van haar mooie dochter.
Ik ben blij voor mijn vriendin, en mijn hart huilt om Laura. Het is er tegelijk en ik merk dat dat kan. Blijdschap en verdriet kunnen naast elkaar bestaan, omdat er verbinding is en mijn verdriet bespreekbaar is.

Blog Petra | 'Twee keer deze maand komt de film van hun overlijden voorbij'