Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Remke mist haar moeder tijdens haar transitie: ‘De dochter die ze altijd wilde, had ze nu kunnen ontmoeten’

1 september 2021 · Leestijd 7 min

Tientallen jaren leidt Remke Verdegem (62) een dubbelleven. Ze heeft de lichamelijke kenmerken van een man, maar is eigenlijk een vrouw. Remke’s moeder voelt dat haar ‘zoon’ anders is, maar erover praten doen ze niet. Wanneer Remke uiteindelijk besluit in transitie te gaan, is haar moeder al lange tijd overleden. ‘Als ze me nu kon zien, zou ze ongelofelijk trots zijn.’

Kijktip: Remke vertelt over haar moeder in Ik mis je.

"Ik was een moederskindje. Mijn moeder was zo ontzettend lief, warm en zorgzaam. Als ik uit school kwam, zat ze klaar met thee en koekjes. Ze was de moeder van de wijk en stond voor iedereen klaar," vertelt Remke. Vriendjes die om half zes aanbellen, worden direct uitgenodigd om te blijven eten.

Koken is dan ook een grote passie van Remke’s moeder. "Die liefde deelden we," gaat Remke verder. "Dan zat ik op het aanrecht mee te kijken."

Gewoon kijken naar haar moeder, Remke doet dat graag als kind. "Als ze aan tafel uitgebreid haar lange nagels lakte, zat ik vaak tegenover haar. Ik vond het intrigerend." Remke’s moeder vindt het alleen maar leuk. Ze had ook altijd graag een dochter gewild. 

Dubbelleven

Remke’s moeder met Remke en broertje
Remke’s moeder met Remke en broertje.

Remke’s interesse breidt zich uit naar haar moeders kledingkast. "Zij vond het geen probleem, dat ik af en toe haar kleren aantrok. Mijn vader wel. 'Je bent een jongetje en jongetjes doen dat niet.'"

Ondanks haar moeders begrip, is dit het begin van Remke’s dubbelleven. "Zodra mijn ouders de deur uit waren, trok ik mijn moeders kleren aan."

Zo glipt Remke ook regelmatig stiekem de fietsenberging in. "Daar stonden zakken vol kleding die mijn moeder inzamelde voor het Rode Kruis. Ik viste dan een topje of een bh eruit, die ik achter een stapel kleding in mijn kast verstopte." Haar moeder moet het geweten hebben, denk Remke achteraf. "Elke moeder mest wel eens de kast van hun kind uit."

Niet gek

Echt begrijpen wat er aan de hand is, doet Remke nu nog niet. Dat komt later, als ze op haar dertiende leest over mannen die zich vrouw voelen. Remke: "Ik dacht: dit gaat over mij, ik ben niet gek. Maar ik las ook dat het best heel moeilijk was voor deze mensen. Dus besloot ik het alsnog geheim te houden."

Als haar moeder een keer hint naar een radioprogramma over transgender personen, schrikt Remke. "Chips, ze weet het. Al was het ergens ook geruststellend. Maar ze is er nooit meer op teruggekomen, waarschijnlijk om mij te beschermen. En ik durfde er nooit meer iets van te zeggen."

Wakker liggen

Haar moeder heeft andere dingen aan haar hoofd. Remke’s broers zijn "best wel probleemgevallen," vertelt Remke. En haar moeder ligt hier regelmatig wakker van. Door de stress krijgt ze last krijgt van een hoge bloeddruk. "Over mij maakte ze zich nog wel het minste zorgen. Remke, die redt zich wel. Ze had eigenlijk geen idee hoe erg ik worstelde met mezelf."

Trouwen

Zo verstrijken de jaren. Remke krijgt een vriendin, Linda, met wie ze trouwt en twee kinderen krijgt. Linda is er oké mee dat haar geliefde zich soms als een vrouw kleedt. De kinderen willen ze hier niet aan blootstellen, dus Remke pakt haar dubbelleven weer op. "Thuis deed ik wederom alsof ik een man was, en pas als iedereen weg was, kon ik mezelf zijn."

Hartklachten

Ondertussen gaat het steeds slechter met Remke’s moeder. De stress en de hoge bloeddruk beginnen hun tol te eisen. Ze krijgt hartklachten en als Remke 35 jaar is, wordt haar moeder na een hartaanval opgenomen in het ziekenhuis.

"De dag dat ze naar huis mocht, kreeg ze er nog een. Die werd haar fataal," zegt Remke. "Mijn vader was onbereikbaar, dus ze belden mij. Ik vond het vooral vreselijk dat ik het aan hem moest vertellen. Hij was er stuk van."

Huilbuien

Een lange periode van hevige rouw breekt aan. Remke: "Net als mijn moeder ben ik ook een binnenvetter. Ik wilde anderen niet lastigvallen met mijn verdriet, dus ik ging gewoon heel hard werken." Ze maakt dagen van negen, tien uur, om zo alle rouw weg te drukken.

"Maar in de avonden, als ik in bed lag, kwam alles naar boven en kreeg ik heftige huilbuien." Gelukkig kon Remke er goed over praten met haar partner Linda. "Dat hielp en gaf steun. Maar ik bleef het liever wegdrukken."

Remke denkt dat ze de dood van haar moeder nooit goed heeft verwerkt. "Op een gegeven moment werd het verdriet wel minder en kon ik door met mijn leven. Maar het zegt natuurlijk wel wat dat ik 26 jaar na haar dood nog steeds volschiet als ik over haar praat."

Roer om

Hoe ouder Remke wordt, hoe meer het dubbelleven aan haar begint te knagen. Als Remke’s kinderen 15 en 20 jaar zijn, besluit ze dat het roer om moet. Ze wil zijn wie ze altijd al was: een vrouw.

Remke’s moeder met de zoon van Remke
Remke’s moeder met de zoon van Remke.

Dat was, zeker ook voor haar kinderen die van niets wisten, een moeilijke periode. "Ze namen geen vrienden meer mee naar huis en vonden het heel moeilijk dat hun vader ineens een vrouw was."

Linda tolereert in eerste instantie de veranderingen, totdat het niet meer gaat. "We zijn heel goed uit elkaar gegaan. Ze is nu een goede vriendin, we hebben bijna dagelijks contact."

Mij ontmoeten

In de eerste fase van haar transitie slikt Remke veel hormonen en spookt haar moeder door haar hoofd. "Ik miste haar enorm, ik wilde niets liever dan met haar praten hierover. En ik had haar zo graag laten kennismaken met de ‘echte’ mij. De dochter die ze altijd wilde, had ze nu kunnen ontmoeten."

Om die reden besluit Remke niet langer te wachten haar vader in te lichten over haar trans-zijn. "Ik wilde niet dat hij ook zou sterven zonder te weten wie ik echt ben. Ik zat nog in het begin van mijn transitie en vond het best spannend. Als stok achter de deur ging ik als vrouw, zodat ik het gesprek wel moest aangaan."

Stom gedoe

Remke’s vader zag als eerste haar paars gelakte nagels. "'Wat is dat nou voor stom gedoe?' zei hij. Maar na een goed gesprek van twee uur, zei hij: 'Ik heb altijd al een dochter willen hebben.' Dat vond ik heel lief van hem, want hij vond het niet makkelijk." Ook Remke’s kinderen draaien bij en zijn inmiddels blij voor hun vader.

Op zes juni 2016 is het feest. Remke wordt volgens de wet vrouw, na een dubbelleven van bijna 50 jaar. Remke: "Ik heb bij de gemeente mijn geslacht en mijn voornaam laten aanpassen en er meteen een tweede naam bij genomen: Charlotte. Dat is de tweede naam van mijn moeder en van mijn dochter, die naar mijn moeder vernoemd is."

Remke nu
Remke nu.

Lichtpuntje

"Als mijn moeder me nu kon zien, zou ze ongelofelijk trots zijn," vertelt Remke stralend. "Ik had het haar gegund. Het zou een lichtpuntje zijn in haar soms best zware leven." Natuurlijk had Remke het eerder willen vertellen aan haar moeder, maar de tijd was er gewoon niet rijp voor.

Dat Remke’s moeder wel op de hoogte was, werd onlangs nogmaals bevestigd. "Mijn tante vertelde dat mijn moeder, toen ik nog kind was, had gezegd dat ik eigenlijk een meisje had moeten zijn. Heel bijzonder, want toen was er helemaal nog geen besef van trans-zijn."

Remke’s omgeving vindt zelfs dat ze nu op haar moeder lijkt. Remke: "Qua uiterlijk zie ik het niet. Maar van binnen ben ik een spitting image van mijn moeder. En dat vind ik een heel fijn idee. Het voelt alsof ze zo doorleeft. In mij."

Annemarie en Marike verloren hun dochter: ‘Je leven stopt niet als je kind doodgaat’

Lees ook over:

Annemarie en Marike verloren hun dochter: ‘Je leven stopt niet als je kind doodgaat’
Column Liesbeth Rasker | ‘Om 1 over 12 begint een jaar waarin zij nooit heeft geleefd’

Lees ook over:

Column Liesbeth Rasker | ‘Om 1 over 12 begint een jaar waarin zij nooit heeft geleefd’

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--