Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Charlotte | ‘Wie ben ik zonder Koos?’

2 maart 2021 · Leestijd 5 min

Na het overlijden van haar man besluit Charlotte een roadtrip te maken door Nederland. Ze gaat niet alleen op zoek naar mooie plekjes, maar vooral op zoek naar zichzelf. ‘Wie is Charlotte nu eigenlijk zonder Koos? Waar houdt ze van? Wat doet ze het liefst?’

Zodra ik de voordeur achter mij dichtsla, voel ik een golf van ontlading door mij heen stromen. Als een kind zo blij start ik de auto en rijd ik de straat uit. Ik heb hier zo naar uitgekeken. Vooropgesteld dat ik dol ben op mijn kinderen en heel dankbaar voor ons fijne thuis. Maar op het moment dat ik de straat uit rijd, laat ik thuis even los. De kinderen zijn in goede handen. Alle verantwoordelijkheden die de afgelopen tijd als een molensteen aanvoelen glijden direct van mij af.

Roadtrip

Vooraf kreeg ik toch een beetje de kriebels. Ik kan nogal doorslaan in enthousiasme over plannen die ik maak en begon mijzelf wat te temperen. Straks valt het tegen, heb ik geen idee wat ik met alle tijd, en nog spannender, met mijzélf aan moet als ik daar in mijn hutje op de hei zit. Deze roadtrip-in een jaar door Nederland– moet mij bij Charlotte brengen.

Ik ga mijzelf opzoeken en uitzoeken. Wie is Charlotte nu eigenlijk zonder Koos? Waar houdt ze van? Wat doet ze het liefst? Waar is ze goed in, waar totaal niet? Plannen is in ieder geval nooit echt mijn kracht geweest, het kost mij veel energie om alles op orde te houden. Ik herinner mij alle prima beoordelingen tijdens mijn opleiding, behalve voor plannen. Story of my life dus.

‘Straks valt het tegen, heb ik geen idee wat ik met alle tijd en mijzelf aan moet’

Op de dagen van mijn roadtrip houd ik alleen rekening met mijzelf. Plannen zijn er die dagen vooral om mij niet aan te houden.
Een heerlijk bevrijdende gedachte. Met een glimlach van oor tot oor en een vrolijk deuntje op de achtergrond rijd ik over de rotonde, richting de snelweg. Ik kom langs Amsterdam en Almere en geniet van de uitzichten vanaf de A6. Daarna rijd ik door de prachtige natuur van de Weerribben-Wieden.

Tranen met tuiten

Het is lunchtijd en op een rustig plekje langs de weg zit ik, met een open achterklep in de achterbak van mijn auto, heerlijk een broodje te eten. Onze hond naast me. De euforie over mijn verworven vrijheid overweldigt mij. En ineens breek ik. Ik huil. Ik huil tranen met tuiten. Er lijkt geen einde aan te komen. Een ontlading van alle gevoelens van grote onmacht over alle onzekerheid die de afgelopen jaren is ontstaan. In contrast met dit heerlijke gevoel van het loslaten van controle en gewoon even zijn. Maar alles mag dit weekend. Dus welkom grote onmacht en welkom heerlijk gevoel van vrijheid.

‘Alles mag dit weekend’

De dagen weg blijken een rollercoaster van gevoelens teweeg te brengen. Maar vooral ook veel momenten van gewoon zijn. Het lijkt of ik daar in Drenthe een stukje van mijzelf weer herken onder alle opgebouwde lagen van moeiten en rouw. Ik geniet van het prachtige Drenthse Aa en het Dwingelderveld met afwisselende natuurgebieden. Verdiep mij in dit rijke stukje geschiedenis van Nederland met de karakteristieke dorpjes, indrukwekkende hunebedden en kamp Westerbork -wat onderweg ineens in mijn oog springt en een bezoek waard is.

Het leven nemen zoals het komt

Ineens besef ik mij dat in alle onzekere tijden die Koos en ik samen hadden tijdens zijn ziek-zijn, precies dit ons overal doorheen hielp. Samen namen we het leven zoals het op ons afkwam. Plannen maakten we met de wetenschap dat het de volgende dag weer anders kon zijn. Maar dat accepteerden we.

‘Deze dagen herinneren mij: dit past mij’

Ik herinner mij de zomer van 2018 waarin we midden in de vakantie uitslag kregen van een scan. Net voor de vakantie schoof Koos onder de scan. Een dag later haakten we de vouwwagen aan onze auto, zetten de jongens in de gordels en reden naar Normandië voor een kleine week in de prachtige omgeving aldaar. We reden terug naar Nederland voor de uitslag van de scan (die twijfelachtig was, maar geen directe actie vroeg). Vervolgens haakten we de vouwwagen weer aan en reden we naar het groene Luxemburg. Op de terugweg bleven we een paar dagen in Limburg en tot slot schoven we aan de eettafel bij mijn ouders in Zeeland.

Ja! Ik weet het weer! Deze dagen herinneren mij: dit past mij. Dit maakt mij zo blij. Ik schrijf het op, zodat ik het niet vergeet. Dit is een stukje van Charlotte.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--