Marchi (27) verliest haar adoptieouders: ‘Eigenlijk werd ik voor de tweede keer wees’

“Mijn moeder komt uit een boerengezin. Mijn oma vond het maar niets dat ze twee jaar ging backpacken in Azië. Ze was op Sri Lanka, en wist niet welke bus ze moest hebben. En toen stond daar Indra: mijn vader. Van het een kwam het ander. Op een dag belde mijn moeder naar huis: ‘Mam, ik heb iemand ontmoet en ik ga trouwen.’”

'Voor mij voelt het alsof zij mij op de wereld hebben gezet'

Indra komt naar Nederland met zijn Marie-José. “Dus daar stond hij, een zwarte man, op de boerderij van zijn oer-Hollandse schoonouders. Met een hooivork tussen de koeien. Indra bouwt een goede relatie op met zijn - eerst sceptische – schoonmoeder. Het stel adopteert een meisje van een maand oud uit Sri Lanka: Marchi. Ze overspoelen haar met liefde: “Soms dacht ik zelfs, het kan wel wat minder,” lacht Marchi. “Voor mij voelt het alsof zij mij op de wereld hebben gezet.” 

Sri Lanka

Haar ouders zijn erg open over de adoptie. “Sinds ik ernaar begon te vragen, zijn we regelmatig als gezin naar Sri Lanka gegaan. Ik mocht alles vragen: hoe verliep mijn adoptie? Waarom ben ik afgestaan? Er werd niet omheen gedraaid.”

Als puber voelt Marchi minder behoefte om naar Sri Lanka te gaan. Ze leert haar vriend Jens kennen, en na een paar jaar gaat het stel met haar ouders mee naar Marchi’s geboorteland. “Ik wou Sri Lanka graag aan Jens laten zien. We bezochten familie, gingen naar het strand en reisden rond. Twee weken waren eigenlijk te kort, zo leuk was het.”

Haar ouders blijven nog zes weken. Op de dag dat zij terugvliegen wordt Marchi een paar keer gebeld door een Sri Lankaans nummer. Ze belt terug en haar moeder neemt op: “Niet schrikken, maar we zijn in het ziekenhuis.” Marchi’s vader was astmatisch, en had last van benauwdheidsaanvallen.

Hartoperatie

Maar het blijkt iets veel ergers: Marchi’s vader heeft meerdere hartaanvallen gehad. “Ik begon direct heel hard te huilen. Dit was mis.” Marchi regelt vanuit Nederland alles rondom de verzekering. Dan krijgt haar vader weer een hartaanval, en de artsen weten hem te stabiliseren. Omdat er geen cardioloog aanwezig is, moet Indra zo snel mogelijk naar een ziekenhuis in de hoofdstad om een openhartoperatie te ondergaan.

De artsen vragen Marchi zo snel mogelijk naar Sri Lanka te komen. “Dat was heel bizar. Alles ging zo snel.” De mensen om haar heen zien de ernst van de situatie beter in dan zijzelf. “Ik had niet door hoe ernstig de situatie was.” Jens wil ook mee, maar Marchi blijft erbij dat dat niet nodig is. En dus vliegt ze voor het eerst alleen naar Sri Lanka.

'Achteraf denk ik: ik ben heel naïef geweest'

Dag in dag uit is het gezin in het ziekenhuis. “Het was lang geleden dat we zo intensief met zijn drieën waren. We spraken over alles, behalve de dood. Mijn moeder zei wel voor de operatie: ‘Houd er rekening mee dat het een hele ingrijpende operatie is.” Maar Marchi ziet nog niet hoe ingrijpend de operatie is. “Achteraf denk ik: ik ben heel naïef geweest”.

Na een operatie van twaalf uur mag het gezin naar de IC. “Toen ik hem zag besefte ik pas: dit was echt een heftige operatie.” Indra is bij kennis, maar het gezin hoort niet of de operatie geslaagd is. “Mijn vader was zichzelf niet. Hij was gefrustreerd. Thuis was hij wel eens tegendraads, maar hoe hij daar tegen het personeel praatte… Hij was goed de weg kwijt.”

Shock

Dan belt het ziekenhuis midden in de nacht voor toestemming om Indra te intuberen. Naar het ziekenhuis komen is volgens de arts niet nodig. Marie-José maakt zich zorgen, dus die ochtend gaan Marchi en zij vroeg naar het ziekenhuis.

“Mijn moeder wilde eerst zien wat we zouden aantreffen. Ze stapte al snel de deur weer uit, en zei: ‘Wat je nu gaat zien… dit gaat niet goed,’” vertelt Marchi geëmotioneerd. Haar vader ziet er slecht uit, zijn buik is opgezwollen. Hij heeft vermoedelijk een bloeding in zijn maag. Terwijl Marchi en Marie-José met de artsen overleggen of ze nog gaan opereren, begint alles te piepen.

'Ik moest mijn vriend nu vertellen dat papa overleden is'

“We werden een zijkamer ingeduwd met twee gordijnen. Ik was in shock, deed mijn handen op mijn oren en wiegde heen en weer. Mijn moeder was erg aan het huilen.” Vijf ziekenhuismedewerkers reanimeren Marchi’s vader twintig minuten lang, tot haar moeder ziet dat het kansloos is en vraagt om de reanimatie te stoppen. Indra overlijdt op 66-jarige leeftijd. Aan het einde van de dag geeft het ziekenhuis Indra’s lichaam pas vrij, omdat de verzekering de factuur eerst moet betalen.

Marchi en Marie-José bellen familie en vrienden met het vreselijke nieuws. “Ik moest mijn vriend nu vertellen dat papa overleden is,” vertelt Marchi met een gebroken stem. “Jens schreeuwde het uit van verdriet. Hij had een hechte band opgebouwd met mijn ouders.”

Uitvaart op Sri Lanka

Moeder en dochter besluiten Indra te begraven op Sri Lanka. “Het was zijn land, en zijn familie was daar. Hij was in Nederland voor ons, maar voelde zich er nooit écht thuis.” Normaal wordt een overledene op Sri Lanka binnen twee dagen begraven. Jens en de zus van Marie-José komen naar Sri Lanka om hen te steunen, dus de begrafenis volgt een aantal dagen later dan gebruikelijk.

Op Sri Lanka gaan uitvaarten anders dan in Nederland. “Wij waren de hele dag in de zaal waar mijn vader opgebaard lag. Van ons werd verwacht dat wij spraken met de gasten en iedereen voorzagen van eten en drinken. Er zijn wel tweehonderd mensen geweest in drie dagen. Ik vond het heel bijzonder dat al die mensen voor hem kwamen.”

Een drietal boeddhistische monniken houdt een ceremonie rondom de kist. “Ik verstond er niets van. Alles was heel onwerkelijk. Regelmatig vroeg ik me af: waar ben ik in beland?” Marchi’s moeder houdt zich sterk, maar heeft het zwaar. “Ik zag aan haar gezicht dat ze doodop was. We stonden in de overleefstand.”

'Het voelde vertrouwd, maar ook vreemd om zonder papa op het strand te zitten'

Op Sri Lanka is het altijd erg hectisch op straat, maar voor de rouwauto gaat iedereen aan de kant. “Dat vond ik heel bijzonder.” Eenmaal op de begraafplaats is Marchi opnieuw onder de indruk. “Het was heel intiem. Wij liepen rondjes om de kist, terwijl naaste familie en vrienden een voor een zand over de kist schepten.”

Marie-José en Marchi blijven nog twee dagen op Sri Lanka met Jens en Marchi’s tante. Ze zitten veel aan het strand, waar Marchi van kleins af aan al komt. “Het voelde vertrouwd, maar ook vreemd om er zonder papa te zitten. Toen begon ik het een beetje te beseffen.” Uitgeput vliegen ze naar huis.

Verantwoordelijk

Na het overlijden van haar vader brengt Marchi veel tijd bij haar moeder door. “Ik ben enig kind, dus voelde ik me verantwoordelijk voor mijn moeder. Ik liet haar niet graag alleen.” De band tussen Marchi en haar moeder versterkt: “We hadden diepere gesprekken en ondernamen van alles. Ik sliep regelmatig bij haar.”

Een jaar na het overlijden van haar vader raakt Marchi in verwachting. “Mijn moeder vond het fantastisch om oma te worden. Ze paste veel op mijn dochter. Het gaf haar leven weer invulling.”

'Dat oppassen pakt niemand mij af'

Maar dan krijgt Marie-José gekke klachten. Ze loopt slecht, maar zoekt er niets achter. “Ze zei tegen haar vriendinnen: ‘Dat oppassen pakt niemand mij af’.” Maar om op te passen moet Marchi’s moeder drie kwartier rijden, en traplopen met haar kleindochter in haar armen. Marchi: “Ze kon bijna niet meer lopen. Dat werd gevaarlijk, dus ze kon niet meer oppassen.”

'Het komt vast goed'

Marie-José laat zich toch onderzoeken. Een dag later volgt een telefoontje: ze moet direct naar het ziekenhuis komen voor verder onderzoek. Als Marchi dat hoort, is voor haar duidelijk: Dit is niet goed. “Ik kan jou niet ook nog missen,” huilt ze. Waarop haar moeder zegt. “Ik jou ook niet,” en ze probeert haar dochter nog één keer gerust te stellen: “Het komt vast goed.”

Het lichaam van Marchi’s moeder blijkt vol te zitten met kanker. Drie weken later ligt Marie-José op sterven. “Ik kwam de ziekenhuiskamer binnen, en trof een hoopje ellende aan.” Een ambulance brengt Marchi’s moeder naar het hospice. Marchi is erg emotioneel en neemt afscheid in het hospice. “Je bent het mooiste wat ons is overkomen,” zegt haar moeder. “Je bent echt een cadeautje geweest.” Marie-José overlijdt die dag, ze is dan 62 jaar.

Twee keer wees

“Het grootste gemis is voor mij dat ik geen naaste familie meer heb. Ik besefte laatst: eigenlijk werd ik twee keer wees. Toen ik baby was, en op mijn 24e weer. Ik heb een hele fijne relatie met mijn tante en de vrienden van mijn ouders, maar dat is toch anders dan de band die ik met mijn ouders had. Mijn moeder was echt mijn maatje. Ik vind het jammer dat ik niet meer met haar kan praten over de opvoeding van mijn kinderen. Voor haar overlijden dacht ik: als jij ook wegvalt, hoeft het van mij niet meer. Maar het leven gaat gewoon door, en mijn gezin houdt me op de been. Dat kreeg ik thuis ook mee: schouders eronder en gaan. Ik zeg niet snel dat het niet goed gaat.”

'Mijn gezin houdt me op de been'

Over twee jaar wil Marchi met haar gezin naar Sri Lanka, om de as van haar moeder uit te strooien. “Dan is ze weer samen met mijn vader, op de plek waar we zoveel mooie herinneringen hebben, en waar zij elkaar ontmoet hebben. Ik ben zo dankbaar voor het leven dat ik van hen kreeg. Mijn ouders leerden mij om liefde te geven.”

Vareen werd wees op haar 20e: ‘Ik kreeg het gevoel dat ik er niet helemaal bij hoorde’

Lees ook over:

Vareen werd wees op haar 20e: ‘Ik kreeg het gevoel dat ik er niet helemaal bij hoorde’

Mèlanie is 20 en wees: ‘Ik voelde me een zwerver tijdens de kerstdagen’

Lees ook over:

Mèlanie is 20 en wees: ‘Ik voelde me een zwerver tijdens de kerstdagen’