Blog Patricia | ‘Raak ik de herinneringen kwijt als ik Mikki’s speelgoed wegdoe?’
Patricia’s oog valt op een doos met speelgoed van Mikki. Durft ze die te openen? Waarom heeft ze die eigenlijk nog bewaard?
Op zoek naar een passende bloempot voor een nieuwe plant open ik de deur van mijn balkonkast. In de kast staan verschillende potten, maar al snel verschuift mijn interesse naar de grote doos op de bovenste plank. Daarin zit het speelgoed van Mikki. Het is al maanden niet meer in mijn gedachten geweest. Een mooie pot vinden voor mijn nieuwe plant is ineens niet zo belangrijk meer.
Ik til de doos voorzichtig uit de kast, en neem hem mee naar binnen. Bang voor de pijn die het oproept, twijfel ik of de deksel zal openen of niet. Maar de nieuwsgierigheid wint. Wat zit er ook alweer in?
Prinses en clown
Het eerste wat ik zie is de beer op batterijen die echt dansen kon. Ineens herinner ik me hoe ze lachend samen met de beer een dansje deed. Wat heb ik daar lang niet aan gedacht! Dan zie ik de paarse eenhoornknuffel die ze had gekregen van de juf, omdat ze zo ziek was. Die moest een tijdlang overal met haar mee.
Onderin de doos ligt een witte camper van Playmobil. In de camper zitten twee poppetjes: een clown en een prinses. Die woonden daar volgens Mikki. Die clown was haar man, nu weet ik het weer. Ik moet er om lachen: die clown en prinses, het is een grappig gezicht. Terwijl ik haar spullen als tastbare herinneringen door mijn handen laat gaan, voelt Mikki ineens weer heel dichtbij.
Herinneringen
Als ik even later haar spulletjes weer netjes terugleg in de doos, besef ik dat er nooit meer mee zal worden gespeeld. Ik voel een zweem van schuldgevoel: met dit speelgoed kan ik andere kinderen nog een plezier doen. Kinderen voor wie al deze spullen misschien niet een vanzelfsprekendheid zijn. In elke kamer van mijn huis staat nog genoeg wat mij aan Mikki herinnert. Waarom iemand anders dan niet blij maken hiermee?
Ik kijk nogmaals naar al het speelgoed in de doos. Zoveel herinneringen waar ik al zo lang niet meer aan had gedacht. Raak ik die dan straks ook voorgoed kwijt? Ik vind het ingewikkeld en kom er niet uit. Het is zo fijn als haar spullen nog iets kunnen betekenen voor een ander. Maar ik ben bang voor de herinneringen die ik er misschien mee verlies.
Ik zet de doos terug op de plank en neem een besluit. De doos staat er nu 4 jaar. Er kan in ieder geval nog wel een jaartje bij. Soms gaat het hoofd wat sneller dan het hart.
Lees ook over:
Blog Charlotte | Zomervakantie met een rouwend gezin
Lees ook over:
Blog Patricia | Mikki’s pop is een stilleven geworden, met stof erop
Geschreven door
Patricia Vermeulen
