Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Petra | 'Een deel van ons hart ligt begraven bij onze kinderen'

22 juni 2022 · Leestijd 3 min

Petra ontmoet haar vriendin en lotgenoot Christine, die haar zoon Marc plotseling verloor. Waar Petra en Christine vroeger op elkaars kinderen pasten en samen hun verjaardagen vierden, rouwen ze nu samen om hun overleden kinderen.

“Wil je koffie?” vraag ik, terwijl ze aan mijn keukentafel schuift. Ik kan de vraag net tussen twee zinnen door stellen, want met dat ze binnenkomt, begint ons gesprek. We zien elkaar ongeveer vier keer per jaar, maar als we afspreken, gaan we meteen de diepte in.

Lotgenoot-vriendinnen

Alle twee weten we hoe het is om een kind te verliezen. Zij, Christine, verloor haar zoon Marc. Plotseling, nu bijna tien jaar geleden. Bijna een jaar nadat Lennard overleed. Sinds die tijd zijn we lotgenoot-vriendinnen. Toen Laura vijf jaar later onverwacht stierf, voelden we ons nog meer verbonden door wat ons overkwam.

Oppassen

Marc zat bij Wydo (mijn zoon) in de klas. We vierden samen de verjaardagen van onze jongens in het zwembad. In de middagpauze bleven de boys soms over bij één van ons thuis. Ze speelden samen en we pasten op elkaars kinderen. Christines dochter was een paar jaar jonger dan Laura, en nu op een leeftijd die Laura niet meer bereikt heeft.

We zien hoe onze overgebleven kinderen verder gaan met hun leven. En we rouwen om onze kinderen die stierven. We voelen beiden heimwee naar wat was, en gemis van wat niet meer kwam.

Één woord

Het is dierbaar en waardevol om deze lotgenoten vriendschap te delen. We begrijpen elkaar door het verlies als geen ander en hebben aan één woord genoeg. Wanneer we ons door anderen niet begrepen voelen, voelen wij elkaar aan.
Als de rouw ineens gemeen de kop opsteekt en onze gemoedsrust opschudt, kunnen we elkaar steunen, ons verdriet delen en samen huilen.

Ook op de begraafplaats komen we elkaar tegen, want onze kinderen liggen dichtbij elkaar begraven. We komen er regelmatig en ook dat snappen we zó goed van elkaar. Een deel van ons hart ligt daar, samen met onze kinderen, begraven op hun rustplek.

Plantjes water geven

In de zomertijd heeft het bezoeken van het graf van onze kinderen ook een praktisch doel: regelmatig plantjes water geven of oude bloemen weghalen. Soms geeft dat een probleem, als we op vakantie zijn en niet naar de begraafplaats kunnen.

Maar ook hierin zijn we er voor elkaar. Zoals we vroeger op elkaars kinderen pasten en voor hen zorgden, zo zorgt Christine volgende week tijdens mijn vakantie voor het graf van Laura en Lennard. Ze begiet de planten als het nodig is, en andersom zet ik vier verse rozen op Marc zijn graf, als zij het zelf een week niet kan doen. Een pijnlijke, maar toch ook mooie parallel.

Zo spreken we het ook dit jaar af. Het is een kleine moeite, maar van grote waarde voor ons beiden.

Nooit uitgepraat

Als de morgen om is, en de koffie op, bedenken we spijtig dat de tijd omgevlogen is. Dat ons lotgenotencontact ertoe doet, bewijst zich ook deze ochtend weer. Drie keer sluiten we ons gesprek af, om meteen weer verder te gaan. Want uitgepraat over onze kinderen, of ze nu zijn overleden of niet, raken we nooit.

Blog Petra | Vakantie zonder Laura

Lees ook over:

Blog Petra | Vakantie zonder Laura
‘Waarom pleegde onze zoon zelfmoord? We weten het niet’

Lees ook over:

‘Waarom pleegde onze zoon zelfmoord? We weten het niet’

Geschreven door

Petra Walinga

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--