Blog Roel – ‘Verdriet is als kiespijn die niet overgaat’

Hoe gaat het met je verdriet?

Niemand die vraagt hoe het met ons verdriet gaat. Nee, de meeste mensen die ons kennen vragen hoe het gaat, of ze vragen niets. Dat laatste komt regelmatig voor trouwens. Men kijkt je een keer extra aan en gaat dan over tot de orde van de dag.
Soms komt het dan opeens, zonder inleiding, ter sprake dat er toch wel iets aan de hand is. Maar, men vraagt dan niet of je verdrietig bent. Het is natuurlijk ook een heel specifiek gevoel. Zou men er zondermeer van uit gaan dat je wel verdrietig bent? Maar stel dat een ander aan mij vraagt; ben je nog steeds verdrietig? Wat geef ik dan voor antwoord?

Emoties

Natuurlijk voel ik mij vaak verdrietig. Deze week, een keer midden in de nacht, geen idee waar ik wakker van was geworden. Ik dacht, ik voel me verdrietig. Nog weer later lag ik te bedenken wat dat nou precies inhield. Waarom
bedacht ik dat ik verdrietig was? Voelde ik me niet gewoon heel leeg, of kwam het door de emoties van de afgelopen weken?

‘Het is toch ook beroerd dat ik Harm niet meer kan appen of samen kan afspreken voor een bak koffie.’

Het was geen boosheid die me overviel, maar echt een verdrietig gevoel. Waar maak ik me druk over, was een volgende gedachte. Ik voel me gewoon rot omdat Harm er niet meer is. Het is toch ook beroerd dat ik hem niet meer kan appen of samen kan afspreken voor een bak koffie… Harm komt nooit meer terug.

Gekke vragen

Wanneer was ik eerder zo verdrietig? Was ik wel eerder zo verdrietig? En hoe voelde ik me toen? De gekke vragen blijven maar door mijn hoofd spoken en ik weet geen antwoorden. Zeker heb ik wel momenten gehad dat ik verdrietig was. Toen veertig jaar geleden mijn oudste zus verongelukte met haar man en oudste zoontje, was ik ook verdrietig. En ik weet ook nog dat ik verdrietig was toen ik weer op school kwam, omdat niemand er aandacht aan schonk. Alleen die ene tekenleraar schoot me aan en ging er speciaal voor zitten. Wat voelde ik mij toen verdrietig.

‘Ik voel het verdriet soms in mijn buik, of bij het slikken. Soms word ik er heel moe van.’

En verdrietig was ik ook toen mijn vader overleed en een paar jaar later mijn moeder. Al nadenkend besef ik dat verdriet een heel moeilijk te omschrijven begrip is. Verdriet kan natuurlijk ook met heel veel andere dingen te maken hebben. Wanneer je iets niet terug kunt vinden, dat je het echt kwijt bent.

Kiespijn

Maar dit is anders, groter en omvattender. Soms voel ik het in mijn buik, of bij het slikken. Soms word ik er heel moe van en zit ik een poosje te dutten op de bank. Het beklemt en het is als een kiespijn die niet over gaat. Zou Harm trouwens ook verdrietig zijn? Over dat wij verdriet hebben en hij niet even een knuffel kan geven? Mist hij ons ook, mist hij zijn collega’s, vrienden, zijn Iris, zijn bootje? Zou hij ook huilen in de hemel en zich dan laten troosten door een engel?