Dirk en Lies verliezen hun jongste zoon Koen (19) door een auto-ongeluk
Koen en een vriendin zijn onderweg naar het festival Rock Werchter, als het vreselijk misgaat. Zijn vader Dirk ontdekt dit door een foto in de krant: “Ik zei: dat is de auto van mijn zoon, het kenteken klopt ook. Toen kwam er paniek in de tent.”
Koen komt op twaalf mei 1991 ter wereld, op Moederdag, vier jaar na zijn oudere broer Rolf. “Dat is natuurlijk het mooiste wat je kan gebeuren,” vindt Lies. Van jongs af aan is hij sociaal en muzikaal. Dirk vult aan: “Hij speelde heel veel instrumenten, van elektrische gitaren, tot een orgeltje. Voordat hij overleed, zou hij zangles gaan nemen.”
Op een zomerse dag vertrekt de dan negentienjarige Koen met een goede vriendin, direct na haar diploma-uitreiking, naar het festival Rock Werchter in België. “The Cure zou vrijdag optreden en op zondag was er een afsluiter door de Red Hot Chili Peppers, die wilde hij per se zien.”
Auto-ongeluk
Die maandag is Dirk op zijn werk, wanneer een collega de Telegraaf opent op zijn computer en de beelden ziet van een ongeluk in België. “Ik zei: dat is de auto van mijn zoon, het kenteken klopt ook. Toen kwam de paniek in de tent.” Dirk belt Lies, die met haar scooter op pad is om wat foto’s te nemen van de ondergaande zon, en vertelt haar het slechte nieuws.
'Ondertussen kregen we een belletje van de buurvrouw, dat er twee heren voor de deur stonden'
Lies: “Mijn scooter deed het niet zo goed, dus ik kon niet direct verder rijden en raakte in paniek. Ik wilde naar mijn andere zoon Rolf. Uiteindelijk sloeg hij aan, en kon ik naar hem toe. Ondertussen kregen wij een belletje van de buurvrouw, dat er twee heren voor de deur stonden. Ik zei: we weten het al, Koen heeft een ongeluk gehad.”
Uit het bericht heeft het gezin al begrepen dat één inzittende in de auto op slag dood was, en de ander zwaargewond. “Koen heeft nog even geleefd in de auto, de vriendin waarmee hij was, overleed direct.”
Haast
De schuldige blijkt een automobilist die met een flinke vaart langs een file is geracet om op tijd te zijn voor een afspraak. Eerst is hij tegen een andere auto gebotst, vervolgens raakte hij de auto van Koen in de flank, waardoor zij onder een vrachtwagen terechtkwamen. “Als je oplet, gebeurt dit niet. Hij had haast, en nu heeft hij twee doden op zijn geweten.”
Nooit overheen
Het gekke is, vertelt Lies, dat ze de zondag ervoor nog een gesprek had over het verliezen van je kind. Als chauffeur in het ouderenvervoer krijgt ze regelmatig persoonlijke verhalen te horen, zo ook dat weekend.
“Een mevrouw vertelde dat zij haar dochter was verloren. Ik keek haar aan en zei: daar kom je nooit meer overheen. Die maandag gebeurde het ons, en inderdaad, daar kom je nooit overheen.”
De dader hebben ze nooit gesproken. Hij zou bij de rechtszaak aanwezig zijn, maar zag daar op het laatste moment van af. “Dat neem ik hem echt kwalijk, dat hij nooit iets van zich heeft laten horen.”
In de tijd na Koen’s overlijden zijn de avonden lang en de nachten kort, vertelt Lies. “We hebben geen alcoholverslaving, maar er ging in die tijd wel eens een glaasje wijn te veel in. We waren allebei gestopt met roken, maar toen zijn we wel weer begonnen. Je zoekt iets, maar dit is niet de juiste manier.”
Bijzondere begrafenis
Een molen van emoties, zo omschrijft Lies het gevoel in de eerste weken na het verlies van Koen. “Zo zit je te lachen, zo zit je te huilen.” Op de begrafenis vragen ze mensen om niet in het zwart gekleed te komen, maar in een t-shirt met een band of een auto erop, Koens twee grote liefdes. “Er kwam van alles voorbij, van Pink Floyd tot een Volkswagenbusje, dat was zo mooi. Iedereen kon gewoon zichzelf zijn.”
'Zo zit je te lachen, zo zit je te huilen'
In plaats van in een traditionele rouwauto, wordt de kist vervoerd in de eigen camperbus van het gezin. “Ik nam de uitvaartbegeleider mee naar Koens kamer, zodat zij een indruk kreeg van wat voor jongen het was. Ze had zelf ook twee jongens van dezelfde leeftijd.”
Op de begraafplaats komt Koen te liggen naast de vriendin die ook overleed bij het ongeluk.
De modellen van Oost-Europese auto’s die Koen verzamelde, hebben Dirk en Lies meegegeven aan familieleden en vrienden. “We zeiden: zet het in je kast en denk nog af en toe aan Koen.” Ook in hun eigen huis staan veel aandenkens aan hun zoon. “Hij had zoveel spullen, daar werden we af en toe niet goed van. Gitaren bijvoorbeeld, ik denk dat hij zeven of acht van die dingen had,” lacht Lies.
Dooddoeners
Iets wat Dirk en Lies leerden tijdens hun rouwproces is hoe hard de goedbedoelde opmerkingen uit de omgeving kunnen aankomen. Lies: “Mensen zeiden dat we het een plekje moesten geven. Dan zei ik: wat voor plek wil je dit geven? Zo werkt het niet. Of ze zeiden dat ze zich mijn verdriet konden voorstellen, maar dat kan niet, en dat moet je ook niet willen.”
Ook merken ze het ongemak van bezoek dat na even praten over Koen gauw over iets anders begint. “Op de avond van de condoleance hoorden we iemand een mop tappen. Ik dacht: waar ben je mee bezig?”
Eigen verhaal
Wat Lies vooral van mensen wil vragen is om het gesprek niet over te nemen met hun eigen verhaal. “Dan gaat een verhaal van iemand die vijftig jaar geleden iemand is kwijtgeraakt de hoofdrol spelen. Laat iemand die net zijn kind verloren is zijn eigen verhaal vertellen. Neem het niet over met je eigen verdriet, hoe moeilijk dat ook is.”
'Neem het niet over met je eigen verdriet, hoe moeilijk dat ook is'
Twee dochters
Koen wordt nog dagelijks gemist. “We missen zijn humor, zijn muziek en zijn eigengereide Koen zijn. Thuis zeggen we weleens dat iets echt ‘op zijn Koens’ is, een manier die je zelf nooit zomaar zou bedenken, maar die wel werkt. Zijn grapjes waren ook altijd echte doordenkers. Zo zei hij ooit: 'Mocht ik twee dochters krijgen, dan noem ik de eerste Nadine en de tweede Erna.”
Lees ook over:
Myrthe verliest haar broer (26): ‘Waarom zag ik niet hoe slecht het werkelijk ging?’
Lees ook over:
'Na de dood van mijn zoon Tim moest ik opnieuw leren leven'
Geschreven door
Lonneke Tijhof
